ഉമ്മൻ കാപ്പിൽ
പ്രശസ്ത ചലച്ചിത്രകാരൻ അടൂർ ഗോപാലകൃഷ്ണൻ,നാലു പതിറ്റാണ്ടുമുമ്പ് പുറത്തിറങ്ങിയ തന്റെ ‘എലിപ്പത്തായം’ എന്ന സിനിമയിൽ, മധ്യവയസ്‌കനായ ഉണ്ണിയുടെയും (കരമന ജനാർദ്ദനൻ നായർ) അദ്ദേഹത്തിന്റെ രണ്ട് സഹോദരിമാരുടെയും (ശാരദ, ജലജ) കഥയിലൂടെ കേരളത്തിന്റെ ഫ്യൂഡൽ വ്യവസ്ഥയുടെ ശിഥിലീകരണത്തെ അതിമനോഹരമായി പകർത്തുന്നു. ഇനി മേലിൽ ഒരു അവാർഡ് സിനിമ കാണില്ല എന്ന് ചിലരെങ്കിലും പറയാൻ ഈ സിനിമ കാരണമായി എന്ന സത്യവും ഇവിടെ വിസ്മരിക്കുന്നില്ല. എങ്കിലും സാമൂഹിക പരിവർത്തനത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ ഒരുക്കിയിരിക്കുന്ന ഈ ചിത്രം, മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ലോകവുമായി പൊരുത്തപ്പെടാൻ കഴിയാത്ത ഒരു കുടുംബത്തെ പച്ചയായി ചിത്രീകരിച്ചിരിക്കുന്നു എന്നത് ശ്രദ്ധേയമാണ്.
തുടക്കത്തിലെ ഒരു രംഗത്തിൽ, ഉണ്ണി പട്ടണത്തിലേക്ക് പുറപ്പെടുന്നു, പക്ഷേ കുറച്ച് ചുവടുകൾ കഴിഞ്ഞ് താൻ എന്തോ മറന്നുപോയെന്ന് മനസ്സിലാക്കി നടപ്പു നിർത്തി. നിർവികാരനായി അയാൾ “രാജമ്മേ” എന്ന് നീട്ടി വിളിക്കുന്നു. രാജമ്മ ഒരു ജോഡി ചെരിപ്പുമായി,ഉടനെ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു, അവൾ അവന്റെ കാലിൽ വയ്ക്കുന്നു. അവൻ അത് ധരിച്ച് നടക്കുന്നു.
മറ്റൊരു രംഗത്തിൽ, കഥാനായകൻ രാവിലെ ചാരുകസേരയിൽ കിടന്നു പത്രം വായിക്കുന്നു. അപ്പോൾ കയർ ഊരി വന്ന ഒരു പശു മുൻവശത്തെ മുറ്റത്ത് നിൽക്കുന്ന ഇളം തെങ്ങിന്റെ ഇലകൾ കടിച്ചുനശിപ്പിക്കുന്നു. അയാൾ കസേരയിൽ നിന്ന് ഒന്നെഴുന്നേൽക്കാൻ ഒരു ശ്രമവും ഇല്ല. പകരം, “രാജമ്മേ” എന്നൊരു വിളി. മറുപടി ഉടൻ വന്നില്ല. പശു വിശപ്പടക്കാൻ കിട്ടിയ അവസരം മുതലാക്കി. കഥാനായകൻ വീണ്ടും നീട്ടി വിളിക്കുന്നു: “രാജമ്മേ, പശു!” രാജമ്മ ഓടിച്ചെന്ന് പശുവിനെ ഓടിച്ചുവിടുമ്പോൾ, നായകൻ നിസ്സംഗതയോടെ വായന തുടരുന്നു!
ലളിതവും എന്നാൽ ശക്തവുമായ ഈ രംഗങ്ങൾ, വീട്ടുജോലി തന്റെ ഉത്തരവാദിത്തമല്ലെന്നും തന്റെ വീട്ടിലെ സ്ത്രീകൾ സേവിക്കാൻ വേണ്ടിയുള്ളവരാണെന്നും വിശ്വസിക്കുന്ന ഒരു ഫ്യൂഡൽ മാനസികാവസ്ഥയുടെ അവശിഷ്ടങ്ങളിൽ കുടുങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ഒരു മനുഷ്യന്റെ സത്തയെയാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. അടൂർ ഗോപാലകൃഷ്ണന്റെ ചിത്രീകരണം പതിറ്റാണ്ടുകൾക്ക് ശേഷവും പ്രസക്തമായി തുടരുന്നു, കാരണം ഈ മാനസികാവസ്ഥയുടെ അടയാളങ്ങൾ ഇന്നും പല വീടുകളിലും നിലനിൽക്കുന്നു.
ആധുനിക സാഹചര്യങ്ങളിൽ സമൂഹം പുരോഗമിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും, നിരവധി “ഉണ്ണിമാർ” നമുക്കിടയിൽ ജീവിക്കുന്നു. ഭാര്യമാർ തങ്ങളുടെ ഷൂ പോളിഷ് ചെയ്തു തരണമെന്നും വസ്ത്രങ്ങൾ ഇസ്തിരിയിടണമെന്നും, ജോലി കഴിഞ്ഞു വരുമ്പോൾ ചായ തയ്യാറാക്കി സ്വീകരിക്കണമെന്നും പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന പുരുഷന്മാർ ഇന്നുമുണ്ട്. വീട്ടുജോലി ഒരു സ്ത്രീയുടെ മാത്രം ഉത്തരവാദിത്തമാണെന്നു കരുതുന്ന പകൽ മാന്യന്മാർ ന്യൂനപക്ഷമെന്നത് മാത്രം ആശ്വാസം.
ഈ പിന്തിരിപ്പൻ മാനസികാവസ്ഥ പലപ്പോഴും ജനപ്രിയ മാധ്യമങ്ങളിലൂടെ, അവിചാരിതമായി പോലും ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നു. യൂട്യൂബിൽ ലഭ്യമായ മലയാളം കോമഡി സീരിയൽ ‘അളിയൻസ്’ ഒരു ഉദാഹരണം നൽകുന്നു. അതിലെ പ്രധാന കഥാപാത്രങ്ങളിലൊന്നായ ഒരു പോലീസ് ഉദ്യോഗസ്ഥൻറെ യൂണിഫോം ഇസ്തിരിയിടുന്നതും, എല്ലാ ദിവസവും രാവിലെ തൊപ്പി കൊണ്ടുവന്ന് കൊടുക്കുന്നതും ഭാര്യ തന്നെ. ഭാര്യ തന്നെ ഭർത്താവിന് വിളമ്പി കൊടുക്കണം; പലപ്പോഴും ആണുങ്ങൾ ആഹാരം കഴിച്ച ശേഷം മാത്രം വീട്ടിലെ സ്ത്രീകൾ ആഹാരം കഴിക്കുന്നത് പതിവായി ചിത്രീകരിക്കുന്നു. അത്തരം ചിത്രീകരണങ്ങൾ നിരുപദ്രവകരമോ നർമ്മപരമോ ആയി തോന്നിയേക്കാം, പക്ഷേ അവ കാലഹരണപ്പെട്ട ലിംഗപരമായ വേഷങ്ങളെ സാധാരണവൽക്കരിക്കുകയും കുടുംബത്തിനുള്ളിൽ വിവേചനം നിലനിർത്തുകയും ചെയ്യുന്നു.
അത്തരം ചിത്രീകരണങ്ങൾ “വെറും വിനോദം” മാത്രമാണെന്ന് ചിലർ വാദിച്ചേക്കാം. എന്നിരുന്നാലും, സാമൂഹിക മനോഭാവങ്ങളെ രൂപപ്പെടുത്തുന്നതിൽ മാധ്യമങ്ങൾ വളരെക്കാലമായി ശക്തമായ പങ്ക് വഹിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഏതാനും പതിറ്റാണ്ടുകൾക്ക് മുമ്പ്, സിനിമയിൽ പുകവലി ഗ്ലാമറസായി ചിത്രീകരിച്ചിരുന്നു, സ്ത്രീകളുടെ ചെകിടത്ത് അടിക്കുന്നത് ഒരു നാടകീയ പ്രകടനമായി കണക്കാക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. പൊതുബോധം വികസിച്ചതോടെ, ചലച്ചിത്ര പ്രവർത്തകർ ചിത്രീകരിക്കാൻ തിരഞ്ഞെടുത്ത കാര്യങ്ങളിൽ കൂടുതൽ ഉത്തരവാദിത്തമുള്ളവരായി. സ്ത്രീകളെ ബഹുമാനിക്കുന്നതിലും അതേ ഉത്തരവാദിത്തം ആവശ്യമാണ്.
അസമത്വവും അടിച്ചമർത്തലും കേരളത്തിലോ ഇന്ത്യയിലോ മാത്രമായി ഒതുങ്ങിനിൽക്കുന്നില്ല. സ്ത്രീകളെ കീഴ് ജീവനക്കാരായി കണക്കാക്കുന്ന പ്രവണത പല സംസ്കാരങ്ങളിലും സമൂഹങ്ങളിലും നിലനിൽക്കുന്നു, അളവിലും രൂപത്തിലും മാത്രം ഏറ്റക്കുറച്ചിൽ കണ്ടേക്കാം. എന്നിരുന്നാലും, കേരളത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ, ചരിത്രപരമായ മാതൃകകൾ ഒരു പ്രധാന പശ്ചാത്തലം നൽകുന്നു. പത്തൊമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിലും ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിലും, മിക്ക കുടുംബങ്ങളിലും പുരുഷന്മാർ മാത്രമായിരുന്നു വരുമാനക്കാർ, അതേസമയം സ്ത്രീകൾ ഗാർഹിക ചുമതലകളിൽ ഒതുങ്ങി.
സമീപ ദശകങ്ങളിൽ കൂടുതൽ സ്ത്രീകൾ തൊഴിൽ മേഖലയിൽ പ്രവേശിക്കുന്നത് കണ്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും, ഇന്ത്യയിലെ പങ്കാളിത്ത നിരക്ക് 35 ശതമാനത്തിൽ താഴെയാണ്.
ഗാർഹിക പീഡനത്തെയും സ്ത്രീധനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ദുരുപയോഗത്തെയും കുറിച്ചുള്ള റിപ്പോർട്ടുകൾ ഇപ്പോഴും ആശങ്കാജനകമായി പുറത്തുവരുന്നു. സാമ്പത്തിക ആശ്രയത്വം അല്ലെങ്കിൽ സാമൂഹിക ബഹിഷ്കരണ ഭയം കാരണം നിരവധി സ്ത്രീകൾ തകർന്ന വിവാഹങ്ങളിൽ തുടരുന്നു. അതിനാൽ സാമ്പത്തിക സ്വാതന്ത്ര്യം വെറുമൊരു ഓപ്ഷൻ മാത്രമല്ല, ഒരു ആവശ്യകതയാണ്. ഇത് സ്ത്രീകൾക്ക് ശക്തമായ തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കാനും അന്തസ്സ് ഉറപ്പിക്കാനും അടിച്ചമർത്തൽ സാഹചര്യങ്ങളിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാനുമുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം നൽകുന്നു.
കുടുംബ സാഹചര്യങ്ങൾ വ്യത്യാസപ്പെടുന്നു എന്നത് ശരിയാണ്. ചില സാഹചര്യങ്ങളിൽ, ഒരു പങ്കാളി പരസ്പര സമ്മതത്തോടെ വീട്ടിൽ തന്നെ തുടരാൻ തീരുമാനിച്ചേക്കാം, അത് ഒരു സാധുവായ ക്രമീകരണമാണ്. എന്നിരുന്നാലും, ഒരു പുരുഷൻ ഏകപക്ഷീയമായി തന്റെ ഭാര്യ ജോലി ചെയ്യരുതെന്ന് നിർദ്ദേശിക്കുമ്പോൾ, അത് പങ്കാളിത്തത്തെയല്ല, മറിച്ച് സ്വാർത്ഥതയാണ് പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നത്. അത്തരം മനോഭാവങ്ങളെ നിർണ്ണായകമായി വെല്ലുവിളിക്കണം.
തൊഴിൽ ശക്തിയിൽ സ്ത്രീകളുടെ പങ്കാളിത്തം പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നത് സമത്വത്തിന്റെ മാത്രം കാര്യമല്ല – അത് പുരോഗതിയുടെ കാര്യവുമാണ്. തങ്ങളുടെ ആളുകളുടെ മുഴുവൻ കഴിവുകളും പ്രയോജനപ്പെടുത്തുമ്പോൾ സമൂഹങ്ങൾ അഭിവൃദ്ധി പ്രാപിക്കുന്നു. രാഷ്ട്രീയം, ഭരണം മുതൽ എഞ്ചിനീയറിംഗ്, വൈദ്യശാസ്ത്രം, സായുധ സേന എന്നിവ വരെ, സ്ത്രീകൾ മേഖലകളിൽ മികവ് പ്രകടിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. അവർക്ക് അവസരം നിഷേധിക്കുന്നത് അവരുടെ കഴിവിന്റെയും കാഴ്ചപ്പാടിന്റെയും പ്രയോജനം സമൂഹത്തിന് നിഷേധിക്കുക എന്നതാണ്.
നമ്മുടെ സാമൂഹിക ഘടനകളിൽ ഇനി ഫ്യൂഡൽ മനോഭാവങ്ങൾ ആധിപത്യം പുലർത്തണമെന്നില്ല, പക്ഷേ അവ നമ്മുടെ വീടുകളിലും സംഭാഷണങ്ങളിലും മാധ്യമങ്ങളിലും നിലനിൽക്കുന്നു. യഥാർത്ഥ പുരോഗതിക്ക് സാമ്പത്തിക വികസനത്തേക്കാൾ കൂടുതൽ സ്വയം പര്യാപ്തത ആവശ്യമാണെന്ന് തിരിച്ചറിയേണ്ട സമയമാണിത് ഉണ്ണിയുടെയും രാജമ്മയുടെയും കഥ മറ്റൊരു കാലഘട്ടത്തിലേതായിരിക്കാം, പക്ഷേ അതിന്റെ സന്ദേശം നിലനിൽക്കുന്നു: ഓരോരുത്തരും അവരുടെ കഴിവുകൾക്കു വിലമതിക്കപ്പെടുമ്പോഴാണ് വിമോചനം ആരംഭിക്കുന്നത്.
